Prolog

     Odgłos tłuczonego szkła.

Dziewczyna wyjęła słuchawkę z ucha i zaczęła się przysłuchiwać.

– Halo? Mamo? – zawołała wstając z łóżka. Odłożyła książkę na pościel.

Na schodach dało się słyszeć czyjeś kroki. Były ciężkie, wskazywały na kroki mężczyzny.

Eliza wiedziała co to oznaczało. Chwyciła w biegu telefon i wybiegła niespodziewanie z pokoju potrącając nieznanego jej mężczyznę.

Zaczęła szybko zbiegać po schodach. Nieznajomy dopiero po chwili zorientował się, że jego zdobycz mu ucieka. Rzucił się w pościg.

     Dziewczyna wbiegła do kuchni i sięgnęła po nóż.

– Odsuń się! – krzyknęła stając za szafą, która odgradzała ją od napastnika. Ten zatrzymał się i posłał jej uśmiech, który przyprawiał o dreszcze. – Nie żartuję! Wyjdź stąd!

Mężczyzna zaśmiał się.

– Elizo, och, Elizo... Musisz się jeszcze wiele nauczyć. Ja nigdy nie pracuję sam – mówiąc to, skinął głową. Eliza dopiero wtedy przejrzała jego plan. Nie zauważyła, że przez tylne drzwi dostała się druga osoba, barczysty mężczyzna. Zasłonił jej usta dłonią wyrywając przy tym nóż. Oprawca sięgnął do kieszeni, wyciągnął strzykawkę z podejrzaną substancją w środku i wstrzyknął dziewczynie w szyję.

Po chwili, straciła przytomność.

– Zostaw im jakąś wiadomość. Tylko nie rozpisuj się za bardzo – powiedział pierwszy z nich przeczesując włosy palcami. – Najlepiej, niech wezwą Sherlocka Holmesa.